Yıllar

 Yıllar yılları kovaladı. 

Aradan uzun zaman geçmiş. Neler oldu neler.

Burayı bile unutmuşum. Bugünlerde moralim sıfır olduğu için tekrardan yazma isteği doğdu ve kendimi burada buldum. 

Artık kırmızı kanepeden bildirmiyorum. Kanepemin bile rengi değişti. Eski olan hiçbir şeyin tadı kalmadı. 

Uzun zamandır yalnız yaşayan biri olarak artık ailemle yasiyorum. Annem hasta ve bakmakla yukumluyum. Babam tek başına idare edemiyor. Haklı da.

Psikolojik olarak rahatsız olduğu için her gün yeni bir maceraya uyanıyoruz. Israrcı tutumlar, kendi başına idare edememe, sürekli arkamı kolaçan etme ihtiyacı. Ilk başlarda gayet iyi giderken son zamanlarda benim de tahammulumun kalmadığını fark ettim. Özellikle ısrarcı tavırlar en çok zorlandığım durumlar. 

Geçmişe baktığım da ne kadar özgür olduğumu görebiliyorum. Kıymetini o zamanda biliyordum fakat şimdilerde bunu 2 veya 3 ile carpilmis olarak biliyorum. 

Zaman cabuk geçiyor arkadaşlar. Anın kıymetini bilin. Hayallerinizi ötelemeyin. Gezin, okuyun, öğrenin... ileride bunları yapmak için fırsatıniz olmayabilir.